Gwiazda z powieści. Recenzja książki

Ktoś jeszcze w tych laickich czasach wierzy w anioły? W takie tam latające stworzenia, z skrzydłami lub z czymś innym, które ma każdy żyjący człowiek. Kto wierzy w szatana? To upadły anioł, który się wyparł Boga, jak mówi Biblia. Mogłoby się wydawać, że teraz wszystko, co wymyślili katolicy i ich Bóg jest w popkulturze niemodne. Bo przecież popkultura jest piekielnie laicka, mam rację? No tak, ale jednak anioły są często wykorzystywane w literaturze fantastycznej. I tej dobrej, odbiegającej od wszystkich schematów i w tej złej, nafaszerowanej schematami literaturze dla nastolatek, chcących oderwać się na chwilę od rzeczywistości, pełnej szkoły, z którą sobie nie radzą, różowości i romantycznych uniesień. Nie, żebym się z kogokolwiek śmiała, nie. Ale taka jest prawda, straszliwa prawda : większość powieści o aniołach jest dla mało rozgarniętych nastolatek. Po co? Ano, po to, żeby kupowali. Ale nie tylko. Każdy człowiek, który myśli, ma jakąś potrzebę opowiadania historii, a teraz, kiedy wydawnictwa otworzyły swe podwoje dla każdego, historie snują także osoby, które się na tym kompletnie nie znają, jak na przykład sprzątaczki albo gospodynie.

Powieść tę wymyszkowałam w Internecie i całkowicie spontanicznie ściągnęłam na komputer. Zapowiadała się przyzwoicie mimo fatalnej okładki, a do Autorki poczułam pewien rodzaj sympatii, kiedy w ostatniej części książki, przeznaczonej na podziękowania napisała, że czytelnicy trzymają w ręku jej marzenie. Tak, pomyślałam, facetka wie, co mówi. I od tego czasu nabierałam coraz większej ochoty na przeczytanie, nie mając jakiejkolwiek o niej opinii. Szczególnie, co wynikało z fragmentu, który przeczytałam na początku, główna bohaterka słucha Evanescence. Niespodzianka... A jeśli słucha Evanescence, powieść musi być mroczna, wpadło mi do głowy. Tak! Może pod tą brzydką i nieciekawą okładką czai się kolejna dobra opowieść jak perła w mule?

Teagan jest zupełnie zwykłą dziewczyną. Ma przyjaciółkę, Clarie i najgorszego wroga, Brynn, mieszka z mamą, bo tatuś gdzieś tam pojechał, wyjechał, został zabity czy uciekł, w każdym razie Teagan nie zna go. Życie dziewczyny jest normalne – chodzi do szkoły, spotyka się z przyjaciółką, rysuje anioły i słucha Evanescence. Nocami czyta książki, jakieś inne paranormal romanse, ogólnie nic ciekawego. Do czasu kiedy poznaje w szkole chłopaka. Przychodzi na lekcje, jako nowy uczeń i od razu wpada Teagan w oko. Nękana nocnymi koszmarami zaczyna powoli szukać w nowym znajomym odskoczni od problemów, jednak te się nasilają i przeistaczają w koszmary na jawie. Tym bardziej, że dziewczyna dowiaduje się, kim naprawdę jest, kim jest jej ukochany i dlaczego akurat ją nawiedzają takie wizje. Powoli zostaje wplątana w intrygę, w jakąś paranormalną wojnę między dwoma światami, płacąc za to śmiercią Clarie i śmiercią własnego ojca.

Ponieważ bardzo polubiłam Autorkę, szczególnie to jedno zdanie z jej podziękowań, mam zamiar, z litości, najpierw skupić się na plusach, których tutaj nieco jest. Bo, na przykład, jedna scena, kiedy główna bohaterka jedzie sobie z opętaną przyjaciółką i kiedy przybywają do podejrzanego klubu. To mi się podobało. Albo napisana pomysłowo scena omdlenia Teagan. Tam było to coś: prawdziwe emocje, klimat, pomysł. I choć to był krótki błysk weny, jak spadająca gwiazda, jednak nieco zważyło na ocenie całości. No i jeszcze co...? Pomyślmy. Tak, już wiem. Trup, którego możemy spotkać w małej liczbie książek podobnych do tej.

Bohaterowie, jak można się już domyślić, są tematem na oddzielny akapit, poświęcony minusom. Dlaczegóż tak? Dlaczegóż karzę wspaniałą pannę Teagan? Albo jej superseksownego Anioła Stróża? Aaa, mam swoje powody. Chociażby to, że główna bohaterka w ogóle nie ma psychiki, jest następną bezbarwną postacią włóczącą się po kartach tej książki. Nic tak naprawdę o niej nie wiemy, poza tym, że jest kolejną życiową kaleką, która sama nie potrafi zrobić zbyt dużo i nawet jest tak ślepa, że nie widzi oczywistych rzeczy. Garreth, jej Anioł Stróż i ukochany zarazem, jest perfekcyjny: perfekcyjnie dobry, miły, delikatny, przystojny jak diabli, potrafiący zrozumieć ukochaną w każdej najgorszej sytuacji, chętnie nawet oddający za nią swe życie, kiedy przyjdzie taka potrzeba, normalnie cud. Uważa swą dziewczynę za co najmniej Helenę Trojańską, jest zawsze tam, gdzie Teagan go potrzebuje. A poza tym? Czy poznajemy jakąś jego inną cechę? Nie. Ale, zaczekajcie. Tak, posiada jedną cechę poza wyżej wymienionymi. Jest ciapa, baba, ciota i inne tego typu komplementy. Hadrian natomiast (Boże, nie wierzę, żeby Autorka interesowała się starożytnym Rzymem), brat Lucyfera, który z niejasnych dotąd powodów prześladuje naszą bohaterkę jak kiedyś jej ojca, przypomina mi bohatera książki Harlequin. Naprawdę – nie ma w nim nic z mroku, ze strachu z ciemności, jaka powinna towarzyszyć szatanowi. Ot, kocha naszą Teagan, a ona wcale nie wie, co do niego czuje. Inne postaci? Clarie? Pusta, bezmyślna lala, ale w końcu główna bohaterka musi mieć przyjaciółkę, bo inaczej książka by się nie udała. Matka? Szara postać, niewyraźnie, zamazane tło. Szkoda – jej wątek ma wielki potencjał, czego Teagan nie potrafi zauważyć.

Cała powieść ogólnie jest bardzo sztuczna, sztampowata, jakby pisana na przymus i w dodatku z gotowców. Nie ma w niej nic naturalnego – żadnych emocji, uczuć, straszliwych, mrożących w krew w żyłach momentów. Nic. Tylko jakaś paplanina, prosta, pusta i bezbarwna. Bo język jakim posługuje się pisarka jest bardzo drętwy. Jeśli inne Autorki powieści młodzieżowych tego nurtu piszą źle, topornie lub mają ubogie słownictwo, zawsze jest coś, co sprawia, że pod tekstem świeci się coś żywego. Jakaś taka gwiazdka, coś, co pozwala czytać książkę dalej bez większych zastrzeżeń co do prawdziwości. Bo tutaj nic nie jest prawdziwe. Odniosłam wrażenie, że wszystko jest takie, jakby ktoś kierował brzydkimi rzeźbami, paplał coś bez sensu , a widzowie ani w jednym, ani w drugim nie odnajdywali pomysłu. Po prostu pewnego dnia babka stwierdziła, że warto coś napisać i wycisnęła z siebie coś takiego.

Okładka, jak wszystkie zresztą tego wydawnictwa, jest horrendalna. Z drugiej strony jednak zazdroszczę temu, kto ją projektował wyjątkowo marnego talentu. Ten anioł, prawdopodobnie jakaś fotografia cmentarnego dzieła sztuki, gryzie się z białym tłem i chmurami u dołu. I ta czcionka! U góry dość dobra, nieco wyszukana (choć dwa wyrazy tworzące tytuł zapisane są z małych liter...) a na dole zwykły Arial. Wygląda to niesamowicie prosto i tandetnie, a zachęta nad tytułem w ogóle nie mówi o tym, co będzie w książce, chyba że jestem ślepa. Gdybym znalazła to w bibliotece, nawet bym na to nie spojrzała. Pfe.

Warto zwrócić też uwagę na inną rzecz. Otóż oktagramy. Oktagram jest to ośmioramienna wersja pentagramu. Pentagram, jak wiemy, w religii chrześcijańskiej jest symbolem szatana, a ogólnie mówi się, że jest związany z magią. I dlatego tak bardzo śmiałam się z tego pomysłu. Co ma piernik do wiatraka? Co ma ten cytat z Biblii na początku do oktagramów, symboli magicznych? Oświećcie mnie, proszę. Jestem taka mało kumata.. W każdym razie śmiałam się szczerze z tego uśmiałam i dziwiłam się, skąd do głowy przyszły pisarce takie pomysły.

Każdy chce mieć swoje pięć minut, chociaż na chwilę zawładnąć mediami, oglądać swoje książki na półkach księgarni, słuchać pisku fanek, zarabiać kokosy. Każdy chce zabłysnąć jak gwiazda. Ale nie każdemu się to udaje, choć o prestiżu często nie decyduje wartość dzieła. Jednak książka musi mieć coś, co porwie tysiące, niekoniecznie inteligentnych ludzi. Tutaj.. Gwiazda tej powieści nie błyszczała zbyt mocno, żeby ktokolwiek to zauważył. Tylko lekko się tliła, więc choć pierwszą część cyklu przetłumaczono na język polski, dalej już nikt nie chciał.

Tytuł: „Gwiazda Anioła”

Autor: Jennifer Murgia

Moja ocena: 1/10